Wielu z was pewnie zauważyło że za oceanem narodziła się jakiś czas temu nowa piwna moda. Moda na tzw. New England IPA lub Northeast IPA jak kto woli, ewentualnie Vermont IPA. Wszystkie te określenia tyczą się mocno chmielonych mętnych piw. Jeśli śledzicie na instagramie beergeeków z za wielkiej wody to pewnie widzieliście już fotki różnych wyglądających jak błoto (ewentualnie budyń) potworków w tym stylu, albo nawet zauważyliście że moda na mętne piwo dotyka też i innych stylów. Piwa takie zaczynają też powoli pojawiać się i u nas także można się spodziewać że i do nas taka moda dotrze. Tutaj pozwolę sobie na komentarz że tak jak zawsze jeśli chodzi o modę możemy ślepo za nią podążać, co często kończy się dość groteskowo, lub zrozumieć o co w niej właściwie chodzi.
New England IPA wedle informacji dostępnych w internecie zapoczątkowane zostało przez znane u nas dobrze od czasu BGM II piwo Heady Topper z browaru the Alchemist. Piwo to specjalnie na tą imprezę dotarło do Polski możliwie jak najświeższe – dzięki czemu wielu beergeeków w tym i ja miało szansę spróbować prekursora tego dopiero tworzącego się stylu w stanie takim w jakim smakuje najlepiej. Ja swój wypiłem ze smakiem na rybach, prosto z puszki tak jak sugerował wytwórca. Nie spodziewałem się wtedy że to wygląd piwa na który wtedy nie zwróciłem zupełnie uwagi wywoła pół roku później tyle zainteresowania.
Skoro producent sugeruje picie piwa prosto z puszki (a jeszcze pisze na niej o tym że gdy piwo nie jest przelewane nie wzburza się osadu z dna – Tomek Kopyra już dawno mówił że tego nie kupuje, nie mniej taki właśnie napis na puszce widnieje) to chyba nie jest szczególnie dumny z jego wyglądu. Natomiast jakby nie patrzeć Heady Topperowi do niektórych potworków w stylu NE IPA jednak daleko.
Czym natomiast poza mętnością wyróżniał się Heady Topper co również zostało wciągnięte w kanon tworzącego się stylu? Piwo było przede wszystkim pełniejsze niż typowe Wes Coast IPA. Zawdzięczało to użyciu innych drożdży – zbliżonych do brytyjskich. Drożdże te produkują więcej estrów (co też został wyróżnikiem „stylu”) niż typowe drożdże do IPA, odfermentowują płycej i gorzej opadają (trochę jak drożdże do weizena). Kolejną cechą charakterystyczną było bardzo silne chmielenie na aromat (co w wypadku obfitego chmielenia na zimno również może zmętniać piwo) odmianami nadającymi aromaty owoców tropikalnych i cytrusowych. Liczyła się też jakość goryczki (brak ściągania i zalegania). Heady Topper miał goryczkę jeszcze całkiem wysoką, jednak później przestała ona odgrywać istotną rolę w „stylu”. Ostatnią istotną różnicą była tekstura, piwo było nie tylko pełniejsze ale i gładsze. Taki efekt osiągnąć można np. przez dodatek pszenicy, żyta, bądź płatków owsianych – surowce te również wpływają na mętność (tak jak w weizenie). Heady Topper jako prototyp nie był pełnokrwistą NE IPĄ (wysoka goryczka i wcale nie aż tak wysoka pełnia) patrząc z perspektywy czasu ale wspomniane jego cechy wyznaczyły kierunek w którym „styl” ten ewoluuje.
browerowy.wordpress.com 